เอ่อ..คือ..

นี่ต้องไปสอบโทเฟิลอ่ะ
แต่เข้าไปอ่านในไซท์แล้ว..งงงง..
แล้วนี่ต้องเริ่มจากตรงไหน ยังไงก่อนเนี่ย

ใครรู้ช่วยบอกหน่อยดิ
งงมากมาก..

T_T

ช่วยด้วย...ยยยยยยยยยยยยย....

เรื่องของแซนวิช

นานแล้วที่ไม่ได้กินข้าวกล่อง
เมื่อวานอึน อีน ทำให้
แต่ไม่ใช่ข้าว...
เป็นแซนวิช...

เพราะฉะนั้นเราควรเรียกมันว่าแซนวิชกล่องรึเปล่า

อย่ากระนั้นเลย
จะเรียกมันว่าอะไรก็ตาม
จุดมันอยู่ที่ความรู้สึกไม่ใช่รสชาตอยู่ดี

ไม่รู้ทำไมเหมือนกันฉันถึง"รู้สึก"มากมาย
กับแซนวิชกล่องเมื่อวาน
มีแซนวิชแฮมที่ไม่ใส่ผัก
กับแซนวิชทูน่าที่ใส่ผัก

อร่อยทั้งสองอย่าง

กินไปก็นึกถึงคนทำ
และขั้นตอนขณะที่เขาทำ

รู้สึกซาบซึ้ง
บอกไม่ถูก

นี่หรือเปล่าที่เค้าเรียกว่า
ใส่ความรักลงไปน่ะ

จับต้องไม่ได้แต่รับรู้และสัมผัสได้
...จริง จริง...

บทสรุป

จากที่สับสน วกวน และวนไปวนมา อยู่ราวสัปดาห์
ก็ต้องตัดใจและตัดสินใจว่าทางไหนที่เราควรจะไป

เพราะว่าฉันมองๆไม่เห็นทางข้างหน้า
และกลัวที่จะก้าวเดิน
มันก็เลยไม่ได้เดิน...

จู่ๆก็ได้งานใหม่
ต้องตัดใจทั้งๆที่ยังไม่แน่ใจ
ไม่ใช่เนื้องานที่ไม่มั่นใจ
แต่เป็นวิถีการดำเนินชีวิต
...ที่มัน"เมือง"เกินไป

ฉันเคยเป็นเด็กฝึกงานที่โรงแรมห้าดาว
งานเข้า 9 โมง ถึง หกโมง
ถึงห้องสองทุ่มเป็นอย่างน้อย
และตื่น 7 โมงเช้า
1 สัปดาห์ หยุดได้ 1 วัน
วนๆ แบบนี้จนสามเดือน
เป็นแบบนี้ 2 ครั้ง ครั้งละสามเดือน
ตอนนั้นสัมผัสคำว่าชีวิตส่วนตัวไม่เป็นเลย
เหนื่อยจากการใช้แรงงานและสภาพการจราจร
1 วันที่หยุดก็เหมือนฝันไป
เมื่อเข้าขั้นวิกฤต
ฉันพบว่าตัวเองตื่นเช้ามาพร้อมกับ
เหตุผลที่สุดจะสรรหามาเผื่อไม่ไปทำงาน
รู้สึกแย่กับตัวเองมากๆตอนนั้น
เหมือนกับป่วยจริงๆไปเลย

Someone says, we work for holiday.

ฉันว่าจริงๆแล้วมันไม่ต้องเจออะไรที่เยอะๆ
และกดดันแบบนั้นก็ได้ไง
ไม่มีอะไร
ก็แค่คิดว่าไม่เหมาะกับตัวเองเท่านั้นเอง

เพราะฉันเกิดมาเป็นคน...
...และเลือกได้

...คิดเท่านั้นเอง

Q: You need to think out of money side but how much you like the job which make you're happy to be there EVERYDAY. Listen to your heart. Blessing you the best.

A: I'm sure that I'M NOT SURE! Weather it's wrong decision, I will take all. Money is nothing. Just nothing.

Um-Bre-El-La

[Jay-Z]
Ahuh Ahuh (Yea Rihanna)
Ahuh Ahuh (Good girl gone bad)
Ahuh Ahuh (Take three... Action)
Ahuh Ahuh

No clouds in my storms
Let it rain, I hydroplane in the bank
Coming down with the Dow Jones
When the clouds come we gone, we Rocafella
We fly higher than weather
And G5’s are better, You know me,
an anticipation, for precipitation. Stacked chips for the rainy day
Jay, Rain Man is back with little Ms. Sunshine
Rihanna where you at?

[Rihanna]
You have my heart
And we'll never be worlds apart
May be in magazines
But you'll still be my star
Baby cause in the dark
You can't see shiny cars
And that's when you need me there
With you I'll always share
Because

[Chorus]
When the sun shines, we’ll shine together
Told you I'll be here forever
Said I'll always be a friend
Took an oath I'ma stick it out till the end
Now that it's raining more than ever
Know that we'll still have each other
You can stand under my umbrella
You can stand under my umbrella
(Ella ella eh eh eh)
Under my umbrella
(Ella ella eh eh eh)
Under my umbrella
(Ella ella eh eh eh)
Under my umbrella
(Ella ella eh eh eh eh eh eh)

These fancy things, will never come in between
You're part of my entity, here for Infinity
When the war has took it's part
When the world has dealt it's cards
If the hand is hard, together we'll mend your heart
Because [Chorus]

You can run into my arms
It's okay don't be alarmed
Come here to me
There's no distance in between our love
So go on and let the rain pour
I'll be all you need and more
Because [Chorus]

It's raining
Ooh baby it's raining
Baby come here to me
Come here to me
It's raining
Oh baby it's raining

Song: Umbrella
Artist: Rihanna

Total Eclipse of Heart

Turnaround, every now and then I get a little bit lonely and you're never coming round
Turnaround, every now and then I get a little bit tired of listening to the sound of my tears
Turnaround, every now and then I get a little bit nervous that the best of all the years have gone by
Turnaround, every now and then I get a little bit terrified and then I see the look in your eyes
Turnaround bright eyes, every now and then I fall apart
Turnaround bright eyes, every now and then I fall apart

And I need you now tonight
And I need you more than ever
And if you'll only hold me tight
We'll be holding on forever
And we'll only be making it right
Cause we'll never be wrong together
We can take it to the end of the line
Your love is like a shadow on me all of the time (all of the time)
I don't know what to do and I'm always in the dark
We're living in a powder keg and giving off sparks
I really need you tonight
Forever's gonna start tonight
Forever's gonna start tonight

Once upon a time I was falling in love
But now I'm only falling apart
There's nothing I can do
A total eclipse of the heart
Once upon a time there was light in my life
But now there's only love in the dark
Nothing I can do
A total eclipse of the heart

Turnaround, every now and then I get a little bit restless and I dream of something wild
Turnaround, every now and then I get a little bit helpless and I'm lying like a child in your arms
Turnaround, every now and then I get a little bit angry and I know I've got to get out and cry
Turnaround, every now and then I get a little bit terrified but then I see the look in you eyes
Turnaround bright eyes, every now and then I fall apart
Turnaround bright eyes, every now and then I fall apart

And I need you now tonight
And I need you more than ever
And if you'll only hold me tight
We'll be holding on forever
And we'll only be making it right
Cause we'll never be wrong together
We can take it to the end of the line
Your love is like a shadow on me all of the time (all of the time)
I don't know what to do and I'm always in the dark
We're living in a powder keg and giving off sparks
I really need you tonight
Forever's gonna start tonight
Forever's gonna start tonight

Once upon a time I was falling in love
But now I'm only falling apart
There's nothing I can do
A total eclipse of the heart

A total eclipse of the heart
A total eclipse of the heart
A total eclipse of the heart
A total eclipse of the heart

Stay Hungry..Stay Foolish

Stanford Report, June 14, 2005
This is the text of the Commencement address by Steve Jobs, CEO of Apple Computer and of Pixar Animation Studios, delivered on June 12, 2005.

I am honored to be with you today at your commencement from one of the finest universities in the world. I never graduated from college. Truth be told, this is the closest I've ever gotten to a college graduation. Today I want to tell you three stories from my life. That's it. No big deal. Just three stories.

The first story is about connecting the dots.
I dropped out of Reed College after the first 6 months, but then stayed around as a drop-in for another 18 months or so before I really quit. So why did I drop out?
It started before I was born. My biological mother was a young, unwed college graduate student, and she decided to put me up for adoption. She felt very strongly that I should be adopted by college graduates, so everything was all set for me to be adopted at birth by a lawyer and his wife. Except that when I popped out they decided at the last minute that they really wanted a girl. So my parents, who were on a waiting list, got a call in the middle of the night asking: "We have an unexpected baby boy; do you want him?" They said: "Of course." My biological mother later found out that my mother had never graduated from college and that my father had never graduated from high school. She refused to sign the final adoption papers. She only relented a few months later when my parents promised that I would someday go to college.
And 17 years later I did go to college. But I naively chose a college that was almost as expensive as Stanford, and all of my working-class parents' savings were being spent on my college tuition. After six months, I couldn't see the value in it. I had no idea what I wanted to do with my life and no idea how college was going to help me figure it out. And here I was spending all of the money my parents had saved their entire life. So I decided to drop out and trust that it would all work out OK. It was pretty scary at the time, but looking back it was one of the best decisions I ever made. The minute I dropped out I could stop taking the required classes that didn't interest me, and begin dropping in on the ones that looked interesting.
It wasn't all romantic. I didn't have a dorm room, so I slept on the floor in friends' rooms, I returned coke bottles for the 5¢ deposits to buy food with, and I would walk the 7 miles across town every Sunday night to get one good meal a week at the Hare Krishna temple. I loved it. And much of what I stumbled into by following my curiosity and intuition turned out to be priceless later on. Let me give you one example:
Reed College at that time offered perhaps the best calligraphy instruction in the country. Throughout the campus every poster, every label on every drawer, was beautifully hand calligraphed. Because I had dropped out and didn't have to take the normal classes, I decided to take a calligraphy class to learn how to do this. I learned about serif and san serif typefaces, about varying the amount of space between different letter combinations, about what makes great typography great. It was beautiful, historical, artistically subtle in a way that science can't capture, and I found it fascinating.
None of this had even a hope of any practical application in my life. But ten years later, when we were designing the first Macintosh computer, it all came back to me. And we designed it all into the Mac. It was the first computer with beautiful typography. If I had never dropped in on that single course in college, the Mac would have never had multiple typefaces or proportionally spaced fonts. And since Windows just copied the Mac, its likely that no personal computer would have them. If I had never dropped out, I would have never dropped in on this calligraphy class, and personal computers might not have the wonderful typography that they do. Of course it was impossible to connect the dots looking forward when I was in college. But it was very, very clear looking backwards ten years later.
Again, you can't connect the dots looking forward; you can only connect them looking backwards. So you have to trust that the dots will somehow connect in your future. You have to trust in something — your gut, destiny, life, karma, whatever. This approach has never let me down, and it has made all the difference in my life.

My second story is about love and loss.
I was lucky — I found what I loved to do early in life. Woz and I started Apple in my parents garage when I was 20. We worked hard, and in 10 years Apple had grown from just the two of us in a garage into a $2 billion company with over 4000 employees. We had just released our finest creation — the Macintosh — a year earlier, and I had just turned 30. And then I got fired. How can you get fired from a company you started? Well, as Apple grew we hired someone who I thought was very talented to run the company with me, and for the first year or so things went well. But then our visions of the future began to diverge and eventually we had a falling out. When we did, our Board of Directors sided with him. So at 30 I was out. And very publicly out. What had been the focus of my entire adult life was gone, and it was devastating.
I really didn't know what to do for a few months. I felt that I had let the previous generation of entrepreneurs down - that I had dropped the baton as it was being passed to me. I met with David Packard and Bob Noyce and tried to apologize for screwing up so badly. I was a very public failure, and I even thought about running away from the valley. But something slowly began to dawn on me — I still loved what I did. The turn of events at Apple had not changed that one bit. I had been rejected, but I was still in love. And so I decided to start over.
I didn't see it then, but it turned out that getting fired from Apple was the best thing that could have ever happened to me. The heaviness of being successful was replaced by the lightness of being a beginner again, less sure about everything. It freed me to enter one of the most creative periods of my life.
During the next five years, I started a company named NeXT, another company named Pixar, and fell in love with an amazing woman who would become my wife. Pixar went on to create the worlds first computer animated feature film, Toy Story, and is now the most successful animation studio in the world. In a remarkable turn of events, Apple bought NeXT, I returned to Apple, and the technology we developed at NeXT is at the heart of Apple's current renaissance. And Laurene and I have a wonderful family together.
I'm pretty sure none of this would have happened if I hadn't been fired from Apple. It was awful tasting medicine, but I guess the patient needed it. Sometimes life hits you in the head with a brick. Don't lose faith. I'm convinced that the only thing that kept me going was that I loved what I did. You've got to find what you love. And that is as true for your work as it is for your lovers. Your work is going to fill a large part of your life, and the only way to be truly satisfied is to do what you believe is great work. And the only way to do great work is to love what you do. If you haven't found it yet, keep looking. Don't settle. As with all matters of the heart, you'll know when you find it. And, like any great relationship, it just gets better and better as the years roll on. So keep looking until you find it. Don't settle.

My third story is about death.
When I was 17, I read a quote that went something like: "If you live each day as if it was your last, someday you'll most certainly be right." It made an impression on me, and since then, for the past 33 years, I have looked in the mirror every morning and asked myself: "If today were the last day of my life, would I want to do what I am about to do today?" And whenever the answer has been "No" for too many days in a row, I know I need to change something.
Remembering that I'll be dead soon is the most important tool I've ever encountered to help me make the big choices in life. Because almost everything — all external expectations, all pride, all fear of embarrassment or failure - these things just fall away in the face of death, leaving only what is truly important. Remembering that you are going to die is the best way I know to avoid the trap of thinking you have something to lose. You are already naked. There is no reason not to follow your heart.
About a year ago I was diagnosed with cancer. I had a scan at 7:30 in the morning, and it clearly showed a tumor on my pancreas. I didn't even know what a pancreas was. The doctors told me this was almost certainly a type of cancer that is incurable, and that I should expect to live no longer than three to six months. My doctor advised me to go home and get my affairs in order, which is doctor's code for prepare to die. It means to try to tell your kids everything you thought you'd have the next 10 years to tell them in just a few months. It means to make sure everything is buttoned up so that it will be as easy as possible for your family. It means to say your goodbyes.
I lived with that diagnosis all day. Later that evening I had a biopsy, where they stuck an endoscope down my throat, through my stomach and into my intestines, put a needle into my pancreas and got a few cells from the tumor. I was sedated, but my wife, who was there, told me that when they viewed the cells under a microscope the doctors started crying because it turned out to be a very rare form of pancreatic cancer that is curable with surgery. I had the surgery and I'm fine now.
This was the closest I've been to facing death, and I hope its the closest I get for a few more decades. Having lived through it, I can now say this to you with a bit more certainty than when death was a useful but purely intellectual concept:
No one wants to die. Even people who want to go to heaven don't want to die to get there. And yet death is the destination we all share. No one has ever escaped it. And that is as it should be, because Death is very likely the single best invention of Life. It is Life's change agent. It clears out the old to make way for the new. Right now the new is you, but someday not too long from now, you will gradually become the old and be cleared away. Sorry to be so dramatic, but it is quite true.
Your time is limited, so don't waste it living someone else's life. Don't be trapped by dogma — which is living with the results of other people's thinking. Don't let the noise of others' opinions drown out your own inner voice. And most important, have the courage to follow your heart and intuition. They somehow already know what you truly want to become. Everything else is secondary.
When I was young, there was an amazing publication called The Whole Earth Catalog, which was one of the bibles of my generation. It was created by a fellow named Stewart Brand not far from here in Menlo Park, and he brought it to life with his poetic touch. This was in the late 1960's, before personal computers and desktop publishing, so it was all made with typewriters, scissors, and polaroid cameras. It was sort of like Google in paperback form, 35 years before Google came along: it was idealistic, and overflowing with neat tools and great notions.
Stewart and his team put out several issues of The Whole Earth Catalog, and then when it had run its course, they put out a final issue. It was the mid-1970s, and I was your age. On the back cover of their final issue was a photograph of an early morning country road, the kind you might find yourself hitchhiking on if you were so adventurous. Beneath it were the words: "Stay Hungry. Stay Foolish." It was their farewell message as they signed off. Stay Hungry. Stay Foolish. And I have always wished that for myself. And now, as you graduate to begin anew, I wish that for you.

Stay Hungry. Stay Foolish.
Thank you all very much.


So much thanks for Stanford News sharing this.
(http://news-service.stanford.edu/news/2005/june15/jobs-061505.html)

S.A.D.

SAD (Seasonal Affective Disorder)

Whether you thought it was called SAD syndrome, Seasonal Adjustment Disorder, Seasonal Affected Disorder or just plain SAD Disorder then you've come to the right place. The terms Winter Depression or Winter Blues are also sometimes used, especially when describing milder types of SAD


What is SAD?

Animals react to the changing seasons with changes in mood, metabolism and behaviour and human beings are just the same. Most people find they eat and sleep slightly more in winter and dislike the dark mornings and short days. For some, however, symptoms are severe enough to disrupt their lives and to cause considerable distress. These people are suffering from SAD.

How does it affect people?

Sleep problems - oversleeping but not refreshed, cannot get out of bed, needing a nap in the afternoon
Overeating - carbohydrate craving leading to weight gain
Depression, despair, misery, guilt, anxiety - normal tasks become frustratingly difficult
Family / social problems - avoiding company, irritability, loss of libido, loss of feeling
Lethargy - too tired to cope, everything an effort
Physical symptoms - often joint pain or stomach problems, lowered resistance to infection
Behavioural problems - especially in young people

The symptoms tend to start from around September each year lasting until April, but are at their worst in the darkest months.

Who does it affect?

The standard figure says that around 2% of people in Northern Europe suffer badly, with many more (10%) putting up with milder symptoms (sub-syndromal SAD or the Winter Blues). Across the world the incidence increases with distance from the equator, except where there is snow on the ground, when it becomes less common. More women than men are diagnosed as having SAD. Children and adolescents are also vulnerable.

What causes it?

The problem stems from the lack of bright light in winter. Researchers have proved that bright light makes a difference to the brain chemistry, although the exact means by which sufferers are affected is not yet known. It is not a psychosomatic or imaginary illness.

What treatment is there?

As the cause is lack of bright light, the treatment is to be in bright light every day by using a light box or a similar bright light therapy device. (Going to a brightly-lit climate, whether skiing or somewhere hot, is indeed a cure). The preferred level of light is about as bright as a spring morning on a clear day and for most people sitting in front of a light box, allowing the light to reach the eyes, for between 15 and 45 minutes daily will be sufficient to alleviate the symptoms. The user does not have to stare at the light, but can watch TV or read or similar, just allowing the light to reach the eyes. Outside In have a complete range of light boxes, all designed in line with the research findings from medical and academic facilities. They are all available on our pioneering Home Trial System, and most of them VAT-free for personal users.

Is anything special about the light?

The light must be suitably bright. At least 2500lux (lux is the technical measure of brightness) is needed, which is five times brighter than a well-lit office (a normal living room might be as low as 100lux); brighter lights up to 10,000lux work quicker. The light box must deliver the lux at a sensible distance, so you don't have to be sat too close to it. Contrary to the old belief the light does not need to be special daylight, colour matching or 'full spectrum' light; simply changing the lamps in a room to these special types will not produce sufficient light.

Should I talk to my doctor?

We encourage SAD sufferers to seek the support of their doctor. We can also supply comprehensive information packs for medical practitioners.


(Credits: http://www.outsidein.co.uk/sadinfo.htm)

(เสียง)ในใจ

ในมุมเงียบที่สุด
ที่ไม่เหลือใครๆ
จะมีเพียงเสียงหนึ่งข้างในที่บอกเรา
เราเท่านั้น..ที่รู้

มีคำพูดที่หวังดี
มีคนที่เฝ้าดู
แต่หากว่าใจฉันยังเต้นอยู่
ก็อยากจะทำ..ไปตามหัวใจ

และเธอได้ยินอย่างฉันไหม
อะไรที่มันอยู่ข้างใน
มันคอยบอกให้ทำลงไป
ไม่ต้องกลัวและให้ฉันต้องมั่นใจ

เพราะว่าใจฉัน นั้นรู้ ดีอยู่ข้างใน
จะกอดเอาไว้ หวงแหน
ไม่ทิ้งมันไป
ไม่มีคนไหน ทั้งนั้น ที่จะเข้าใจ
นอกจากตัวฉันเอง จะเชื่อแต่ใจฉันเอง
ไม่เคยเหนื่อยล้า ท้อแท้ ในคำของใคร
เจ็บปวดอย่างไร แค่ไหน ไม่เห็นจะเกรง
หากใจยังไหว สุดท้าย เราคงได้รู้เอง...
จะสู้กับใจฉันเอง (จะสู้กับใจฉันเอง)
ด้วยความตั้งใจฉันเอง...

และเธอก็ได้ยินใช่ไหม
อะไรที่ดังอยู่ในใจ
จงเชื่อมันและทำลงไป
ไม่ต้องกลัวและก็ขอให้มั่นใจ
เพราะเธอเท่านั้น ที่รู้ ดีอยู่ข้างใน
กอดมันเอาไว้ หวงแหน อย่าทิ้งมันไป
ไม่มีคนไหน ทั้งนั้น ที่จะเข้าใจ
นอกจากใจของเธอ
หรือมากกว่าใจของเธออย่าไปท้อแท้ ท้อถอย
เพราะคำของใครเจ็บปวดอย่างไร
แค่ไหน ในวันที่เจอ
หากใจยังไหว
สุดท้าย มันจะเป็นวันของเธอ...
จงสู้กับใจของเธอ (จงสู้กับใจของเธอ)
ด้วยความตั้งใจของเธอ

กับสิ่งที่จะฝันไป
เป็นจริงไหม..ไม่รู้
แต่หากว่าใจเธอยังเต้นอยู่ก็ให้เธอทำ
..ไปตามหัวใจ
ถ้าหากว่าใจนี้ยังเต้นอยู่ก็แค่ลองทำ ทำไปตาม หัวใจ

เนื้อเพลง: เสียงในใจ
อัลบั้ม: Dangerous Tata
ร่วมร้องโดย B5

SANCTUARY

Chorus :
[ชาย] ตื่นจากความฝันอันงดงามที่ผ่านมา ลืมตามองหาความเป็นจริงอยู่ข้างหน้า มันอาจเป็นทุกข์ที่ยากเกินจินตนา มาๆ (เข้ามา) มาๆ (เข้ามา) ดาหน้ากันเข้ามา

[หญิง] สุดปลายตาธารากว้างไกล แต่ฉันยังคงต้องว่ายไป ลอยตามกระแสทุกข์ทน ข้างในใจตนทุกคนไป ฝั่งฝันยังไม่เห็นด้วยตา แต่ใจรับรู้อยู่ข้างใน ว่าสักวัน (ต้องมี) ปลายทาง (ต้องดี) ไม่มีวันจากไปไหน

Verse 1 : [Joey Boy]
การก่อเกิดต้องเริ่มต้นที่ความเจ็บ ไม่งั้นอย่าอยู่ดีกว่านี่มันชีวิตใช่หมากเก็บ เหน็บและหนาวเหนื่อยและท้อก็ต้องทน อย่างน้อยได้เกิดเป็นคนมีชีวิตต้องดิ้นรน อภิสิทธิ์โอกาสนี้กูลิขิต ไม่หยุดถ้ายังหายใจถ้าจำไม่ได้กูไทยประดิษฐ์ เอกสิทธิ์ของพันธุ์ทางกลางบางนา ศัตรูที่ผ่านมาทอดกายาอยู่ห้องดับจิต

[Zom] ติดบ่วงมายาล้าและหลง พ่ายแพ้เพียงเพราะจนใจ ตื่นสักทีหยุดปล่อยชีวีให้บรรลัย อยากจะดอมดมกลีบดอกไม้ยังมัวกลัวปลายหนามคม คงไม่ถึงผั่งฝันโพธิยาลัย ซักวัน ต้องมี วันที่เขี้ยวคมหนามแพ้พลังใจ ซ่าอมรมณ์ไม่ยอมล้มให้อะไร ปลดปล่อยพันธนาด้วยปัญญาสัจจะชัย

[สิงห์เหนือเสือใต้] (Yeah! F to da H. B to da Z Yeah! รีรออะไรอยู่เล่า)
อากาศมีไว้ให้สูดไม่ใช่เพื่อปลูกวิมาน (ลุก) งอมืองอตีนมัน Attitude ไม่ต่างจากคนพิการ (ขึ้น) หนูน้อยหมวกแดงกำลังจะโดนหมาป่ารับประทาน (สู้) เพราะไม่อาจรั้งรอนายพราน ความเป็นจริงไม่อาจคู่นิทานฉันใด เฉกเช่นมนุษย์ไม่อาจมีปีกแต่เรามีฝันไว้ปีนให้สูงเหมือนขึ้นบันใด ขอเพียงมีใจ เชื่อในศรัทธาดูวีณามันแกว่งไกวๆๆๆ ข้ามฟ้าฝ่าฝนในทะเล (เฮ) เจ็บปวดเจียนตายจนทุลักทุเล (เฮ) หนทางเกิดการคาดคะเน (เฮ) กรรมมารุมกระหน่ำเต็มที่แค่เซ (Hey!) โคตรพายุถึงแม้ว่ามันจะพัดผ่าน วิธี่ที่เอาชนะสุดท้ายคนเราต้องมีกันซักอย่าง ไม่มีถอยเด๊ะ ไม่มีหนีเด๊ะ เป็นลูกผู้ชายถ้าไม่รุ้จักไว้ลายก็ตายเป็นผีเด๊ะ

Chorus : [ชาย]
ตื่นจากความฝันอันงดงามที่ผ่านมา ลืมตามองหาความเป็นจริงอยู่ข้างหน้า มันอาจเป็นทุกข์ที่ยากเกินจินตนา มาๆ (เข้ามา) มาๆ (เข้ามา) ดาหน้ากันเข้ามา [หญิง] สุดปลายตาธารากว้างไกล แต่ฉันยังคงต้องว่ายไป ลอยตามกระแสทุกข์ทน ข้างในใจตนทุกคนไป ฝั่งฝันยังไม่เห็นด้วยตา แต่ใจรับรู้อยู่ข้างใน ว่าสักวัน (ต้องมี) ปลายทาง (ต้องดี) ไม่มีวันจากไปไหน

Verse 2 :
[Buddha Bless] (Buddha Bless Rasta!. Buddha Bless Jah! Jah! Jah!. Buddha Bless Rasta!. Buddha Bless Jah! Jah! Jah! Jah!.) คนเรานี่หนาเกิดมาทุกคนต้องเจอปัญหา จะหนักจะเบาแล้วแต่กรรมเก่าที่เขาทำมา สู้ไปเกิดหนาสู้ไปเถิดหวาถึงทางจะมืดมน ใช้สติปัญญาบวกปัญหาแล้วอดทน ดวงชะตามันไม่มีอยู่ที่มือเรานี้ (หมอดูว่าแย่ หมอดูว่าแย่) ทำนายมาชะตาเรามันไม่ดีแน่ ฟันมาเหอะหมอ ธงหมอหักแน่ (ฮ่าๆๆๆ) ตายเป็นตายชีวาวายให้มันรู้กันไป ขอสู้สุดตัวไม่เคยกลัวหมดลมหายใจ เกิดมาก็ตัวเปล่าสู้ก็มีแต่กำไร ไม่มีเสียมีแต่ได้แล้วจะถอยได้ยังไง ยังไม่พอขออีกทีไอ้ที่เรียกว่าอุปสรรคนี้ เข้ามาอีกเด๊! เข้ามาอีกเด๊! ปัญหามาปัญญาเราก็มีแก้ ช่วยจัดชุดแย่ๆ ให้มากกว่านี้หน่อยเซ่ (Alright!)

[MAF] พื้นพิภพจักรวาลยันมหาสมุทร MAF! บุกให้สุดๆ พวกไม่สู้อย่ามาสู้ทำมึงสะดุด ปรี๊ด! เดือดปุดๆๆ A.R.Z. สวมมงกุฏ Best known I'm da queen Rap. Dj.Ma ซามูไรลายกูสามแถบ Fiona ร้อนนรกกูน่ะสวยแสบ M.A.F. น่ะแผดเผาแต้มสูงสุดเพราะกูเก๋า

Chorus :
[ชาย] ตื่นจากความฝันอันงดงามที่ผ่านมา ลืมตามองหาความเป็นจริงอยู่ข้างหน้า มันอาจเป็นทุกข์ที่ยากเกินจินตนา มาๆ (เข้ามา) มาๆ (เข้ามา) ดาหน้ากันเข้ามา [หญิง] สุดปลายตาธารากว้างไกล แต่ฉันยังคงต้องว่ายไป ลอยตามกระแสทุกข์ทน ข้างในใจตนทุกคนไป ฝั่งฝันยังไม่เห็นด้วยตา แต่ใจรับรู้อยู่ข้างใน ว่าสักวัน (ต้องมี) ปลายทาง (ต้องดี) ไม่มีวันจากไปไหน

[หญิง]
สุดปลายตาธารากว้างไกล แต่ฉันยังคงต้องว่ายไป ลอยตามกระแสทุกข์ทน ข้างในใจตนทุกคนไป ฝั่งฝันยังไม่เห็นด้วยตา แต่ใจรับรู้อยู่ข้างใน ว่าสักวัน (ต้องมี) ปลายทาง (ต้องดี) ไม่มีวันจากไปไหน

ตื่น (SANCTUARY)
Artist : GANCORE CLUB
Album : ก้านคอคลับ ๒
Produced by Spydamonkee
Lyrics : ก้านคอคลับ 2
Music : Joey Boy
Arranged by Spydamonkee & ม.ล.บวรชัย สุขสวัสดิ์

(ความ)ในใจ

หลังจากที่โดนเด้งออกมาจากห้องนายเมื่อวาน

วันนี้ก็ได้พบปะและพูดคุยกัน

เป็นเวลา 2.30 ชั่วโมง

จำไม่ได้แล้วว่าคุยอะไรกันบ้าง

งงๆ เหมือนกันอ่ะว่าจะเอายังไงกับตัวเอง



ทำไมฉันไม่เด็ดขาดให้ตลอดเวลานะ

พอได้ข้อมูลทางนี้ก็เอียงทางนี้

พอได้ข้อมูลอีกทางก็เอียงอีกที


แล้วฉันจะเดินทางไหนดี



หวั่นใจ และหวั่นใจไปกับสิ่งที่อยู่ตรงหน้า

และสิ่งที่กำลังมาถึง...

สับสน วกวน วุ่นวาย และไม่มีคำตอบ...

หนักใจ

เหมือนวันนั้น...
ที่เคยลาออก
แต่ก็ไม่เหมือนกันซะทีเดียว
มันหนักใจ
ไม่รู้ทำไมเหมือนกัน
แค่วันนี้ "ยัง"ไม่ได้ร้องไห้มากมาย
อย่างวันนั้น

วันนั้น 30 กันยา
วันนี้ก็กันยา...เหมือนกัน
หวังว่าฉันคงไม่เปลี่ยนงานทุกๆกันยานะ

หลังจากวันหนึ่งหมดแรงจากการหางานใหม่
ก็ไม่ได้อะไรต่อ
ค่อยๆ และปล่อยให้มันเป็นไป
..ตามที่ใครอยากจะกำหนด

จู่เช้าวันนั้น
เพื่อนคนนึงในโลกไซเบอร์ก็มาบอกว่า
"เฮ้ย ยูลองไปสมัครที่นี้มั้ย
ไอว่ายูน่าจะได้นะ"
มันเป็นบริษัทโมเดลลิ่ง
และเป็นงานบัญชี
ซึ่งความรู้ฉันก็มากมายเหลือเกิน
ตอนนั้นมีเวลา 1 วันในการเตรียมตัว
(เอ่อ คือ เยอะมากไง 1 วันเนี่ย)
เงินเดือนเรียกได้ว่าอยู่ในขั้นดึงดูด
เพราะฉะนั้นก็เลยบอกเท้าให้ก้าวเดิน

วันที่ไปสัมภาษณ์ครั้งแรก
ก็ได้เจอกับเพื่อนไซเบอร์คนนั้นเป็นครั้งแรกเช่นกัน
เค้าก็ดีมากพาไปดูสถานที่ นู่นนี่
แว่บแรกที่เห็นออฟฟิศก็แทบไม่เชื่อสายตาตัวเอง
...เพราะฉันเคยมาที่นี่แล้วครั้งหนึ่ง...
...แต่มาในรูปของความฝัน...

วันนั้นก็เลยไม่ได้สัมภาษณ์
กลับไปอีกครั้งวันจันทร์
พบว่า...แม่บ้านที่นั่นเป็นคนต่างชาติ
สัญชาติคาดว่าน่าจะเป็นเพื่อนบ้านเราทางภาคเหนือ
นั่นก็ไม่น่าตะลึงเท่ากับว่า...เค้าพูดได้สามภาษา
ภาษาไทยหล่อนนั้นไม่คล่อง
แต่อังกฤษนั้น...เล่นเอาชั้นอึ้งๆไปเหมือนกัน
(บางทีรถที่จอดอยู่อาจจะเป็นน้ำพักน้ำแรงของหล่อนก็ได้นะ)
ฉันเดาเอาน่ะ

จากนั้นฉันก็รอมาดามมา
จากเสียงตามสายที่เคยคุยกันแล้ว
คาดว่าหล่อนก็น่าจะมีอายุเหมือนกัน

(วันนั้น--ฉันเล่นของไปเยอะเหมือนกันนะ อิอิ)
(ไม่เชื่อ อย่าหลบหลู่)

รอ...
รอ...
รอ...

ขณะที่รอ...
ภาพจากล่องเสียงพูดได้เล่นเอาผิวหนังชั้นแทบไหม้
ทุกสิ่งอย่างเป็นอะไรที่เทรนดี้ และอิน
รวมถึงบรรยากาศในการทำงาน
การแต่งตัวของคนที่นั่น เล่นเอาฉันโก๊ะไปเลย
ไม่รู้จะเรียกได้ว่าอะไร...นอกจาก
(เริ่ม) กดดัน (ตัวเอง)

ปล่อยว่างและวาง
ฉันบอกตัวเองแบบนั้น

It's gonna be all right...(i guess)

และแล้ว สองชั่วโมงครึ่งผ่านไป
มาดามก็มา...
ความสวยของหล่อนทำเอาฉันโกรธไม่ลงเลย
นอกจากการแต่งตัวที่นีทแล้ว
การพูดจา ความฉลาดที่เห็นได้จากคำพูด
และดวงตาสีฟ้าที่บลิ้งๆ คู่นั้น
สะกดฉันนิ่งไม่ไหวติง
(เออๆ ของเค้าแรงเหมือนกันวุ้ย)

ฉันเองรู้สึกในใจเหมือนกันว่า
ชั้นจะได้งานนี้แน่
แต่ก็ไม่รู้ เพราะว่าไม่อยากคาดหวังอ่ะ
ฉันเคยคิดเล่นๆ เหมือนกันว่า
ยังไงลองดูเชิงเค้าก่อน
ถ้าอยากทำจริงๆ
ก็บอกเค้าเลยว่า ขอทำแบบไม่เอาตังค์เดือนหนึ่ง
คิดๆอยู่ แต่...ยังไม่มีโอกาสได้พูด...

มาดามไม่ได้ถามอะไรชั้นมากมาย
เริ่องทั่วไป
แล้วก็รับฉัน...

ง่ายใช่ม๊ะ
ฉันรู้สึกว่า...
ถ้ามันจะเป็นของเรา...
...เราก็แค่เล่นไปตามบทเท่านั้นเอง

ตอนนี้ฉันอยู่ในขั้นกำลังจะเปลี่ยนงาน
ฉันไม่อาจพูดได้ว่าฉันได้งานใหม่แล้ว
เพราะถ้าชั้นไม่ผ่านขั้นทดลอง
นั่นก็หมายถึง ฉันเสียเวลาไปและต้องหางานอีกครั้ง

แต่ฉันก็ไม่ได้คิดอย่างนั้นเสียทีเดียว
หากเอาเรื่องเงินหรือค่าตอบแทนเป็นตัวตั้ง
เริ่มตั้งแต่เกิดมา...เราก็ขาดทุนไม่รู้เท่าไหร่แล้ว
สิ่งที่จูงใจคงเป็น ความอยากลองมากกว่า
ฉันเองไม่แน่ใจว่า จริงๆแล้วจะทำได้มั้ยไอ้บัญชีเนี่ย
คนอื่นทำได้ ฉันก็น่าจะลองทำ...จริงมั้ย

ช่วงนี้เลยพยามหากำลังใจและให้กำลังใจตัวเอง
เผชิญกับสิ่งที่ตัวเองเลือก
ฉันไม่รู้หรอกว่า..
มันจะดีกว่าสิ่งที่มีและได้อยู่ในตอนนี้หรือเปล่า
ฉันก็แค่อยากลองมันไปเรื่อยๆ
จนกว่าจะเจอ
ฉันเองก็เชื่อว่าวันหนึ่งจะเจอ
หรือหากมันไม่เจอ
อย่างน้อย..ทางที่เดินมาฉันก็ได้รู้ว่ามันยังไม่ใช่
ฉันไม่รู้หรอกว่า
ครั้งนี้ความเสี่ยงสูงแค่ไหน
แต่ฉันว่า ยังไงๆ ก็อยากลอง...
และฉันก็เขียนบล็อกขึ้นด้วยความรู้สึก..
ที่มันอึน อึน บอกไม่ถูก
หนักใจ เศร้าใจ ลาจาก และไม่รู้...

I dont know...
It might be better...
But i still dont know...
It's just...

It can be right one...
Or maybe wrong...

I dont know...
I wanna give it a try...
That's what i knew...
And I guess...
That's enough to go beyond myself....

I dont know...

"ปม"

เมื่อก่อนตอนที่ฉันยังเป็นเด็ก...
รู้สึกตัวเองได้ว่าเป็นเด็กพูดมาก...มากเกินความจำเป็น

เป็นมุมมองที่มีในตอนนี้ต่อตัวฉันเองในอดีต

ได้รับข่าวสารข้อมูลอะไร ก็จะไปบอกกล่าวต่อๆไป
โดยที่ไม่ได้กรองก่อนว่า
*ควร* หรือ *ไม่ควร*
ที่จะบอก จะพูดออกไป
พูดไปเรื่อย ๆ ...
ไม่คิดว่าสิ่งที่พูดนั้นจะกระทบ *ใจ* ใครบ้าง

ฉันไม่ได้โทษในสิ่งที่ฉันเป็นตอนนั้น
แต่กลับรู้สึกขอบคุณด้วยซ้ำ
เพราะมันทำให้ฉันเป็นฉันในวันนี้

คำพูดที่พูดไป มันเป็นมุมมองของเด็กคนหนึ่ง
ที่คิดได้น้อยเกินกว่าจะรู้ว่าอะไร ควรหรือไม่ควร
(ไม่ใช่อะไรดีหรือไม่ดี)

มันเป็น*ปม*บางอย่างที่อยู่ในใจ
ที่วันนี้ *เลือกได้*
...และไม่อยากเป็นอย่างวันนั้น

ฉันไม่รู้ว่ามันเปลี่ยนไปตั้งแต่เมื่อไหร่
ที่ฉันเลิกพูดเรื่องชาวบ้าน
เรียกว่านินทาก็ได้ถ้ามันเป็นเรื่องรุนแรง
ไม่ได้ดัดจริตที่มี แค่รู้สึกว่ามันไม่ชอบที่จะทำ
และไม่อยากเป็นตัวเอกของเรื่องราว
ในวงสนทนาของคนอื่นๆด้วยเช่นกัน
แต่เพราะฉันหยุดคนอื่นไม่ได้
ฉันก็เลยเริ่มที่จะหยุดที่ตัวเองก่อน

ฉันเริ่มจมอยู่กับตัวเองมากขึ้น
จากที่เคยติดสอยห้อยตามใครต่อใครไปไหนมาไหน
ก็เปลี่ยนเป็นคนที่มีที่ของตัวเอง
และมีรัศมีของขอบเขตค่อนข้างแรงกล้า
ความเป็นโลกส่วนตัวสูงขึ้นเรื่อยๆ
จนฉันเองก็ยั้งไม่อยู่ในบางครั้ง
บางครั้งหากฉันไม่อยากที่จะเจอใคร
ก็ไม่มีใครสามารถเจอฉันได้เช่นกัน

ฉันมักจะพูดกับตัวเอง และสมุดบันทึก
อาจป็นเพราะมันไม่มีเสียงโต้ตอบกลับมาก็เป็นได้
หัวเราะและร้องให้ไปในนั้น
ความรู้สึกของมนุษย์คนหนึ่งที่จะก่อเกิดได้
...ล้วนเก็บอยู่ในนั้น
มันเหมือนได้พูดกับความคิดของตัวเอง

ฉันเริ่มเขียนไดอะรี่ตั้งแต่ประมาณ 14-15
ตอนนี้สิริรวมสมุดบันทึกที่มีก็ 15 เล่มแล้ว
เรื่องราวของฉันมากมายถูกเขียนอยู่ในนั้น
และมันก็ทำให้ฉันพูดน้อยลง...

เมื่อก่อนฉันเป็นอีกคนที่ใช้โทรศัพท์ได้ยืนยง
สถิติที่ทำไว้คือ 12 ชั่วโมง
ไม่รู้เหมือนกันว่าคุยอะไรหนักหนา
แต่ก็ทำไปแล้วล่ะ

พอเวลาพ้นผ่าน
การที่ได้พูดคุยกับคนแปลกหน้ามากๆ
ทำให้ฉันรู้สึกเหนื่อยอย่างประหลาด
รู้สึกเหนื่อยจริงๆนะ เหมือนไปวิ่งมาสักร้อยรอบ
อาจเป็นเพราะสิ่งที่กำลังเข้าสู่รูหูฉัน
มันเกิดทำปฏิกริยากับการเต้นของหัวใจก็เป็นได้
และหนทางแก้ไขที่ดีก็คือ การนอนหลับ
...เพราะไม่ต้องคิดอะไร

ฉันไม่เคยพลาดการโทรมาของใครๆ
ไม่ว่าจะดึกดื่นเที่ยงคืนแค่ไหน
เสียงโทรศัพท์ก็จะเปิดตลอดเวลา
ไม่ต้องบอกก็รู้ว่ามันรบกวนการผักผ่อนมากแค่ไหน

เมื่อเริ่มใช้โทรศัพท์มือถือ
ทุกการติดต่อแทบจะไม่เคยพลาด
เหมือนเป็นสิ่งที่ขาดไม่ได้เลย
ไม่เคยปล่อยให้โทรศัพท์อยู่ห่างตัว
และไม่เคยมีเรคคอร์เวลาของการโทรเข้า
มากกว่าโทรออกสักครั้ง
ห่างกันประมาณเท่าตัว
ไม่ว่าจะพยามลดแค่ไหนก็ตาม

หลังๆมานี้การมีโทรศัพท์มือถือ
ก็ไม่ได้หมายความว่าจะตามตัวฉันได้ง่ายขึ้น
ยังแต่จะทำให้คนที่โทรหาเกิดอาการประสาทด้วยซ้ำ
เพราะไม่โทรกลับสำหรับมิสคอล
หากไม่มีธุระก็ไม่ค่อยโทรหาใคร
ลิมิทของฉันสายสุดท้าย
อยู่ที่ 3 ทุ่มสำหรับ *คนอื่น*
และ 4 ทุ่ม สำหรับ *คนวงใน*
และปิดเสียงตลอดการนอนหลับ
ไม่ว่าจะเป็นหลับกลางคืน หรือฝันกลางวัน
ทางที่ดี คือ ทิ้งข้อความไว้หากด่วนมากจริงๆ

วันว่างๆ ฉันมักเอาหนังสือเล่มที่อยากอ่าน
อ่านหรือบางทีอ่านแล้วก็อยากอ่านอีกมาอ่าน
ไม่ก็เล่นเกม
ฉันไม่ดูกล่องเสียงที่พูดได้
ไม่มีสมองที่จะคิดและกรองก่อนที่จะเอื้อนเอ่ยออกมา
และฉันก็ไม่ต้องการให้กล่องเสียงนั้น
มาโน้มน้าวความเป็นทุนนิยมเพิ่มขึ้นมากไปกว่านี้
คงไม่เป็นไรมั้งหากฉันจะไม่ใช่สาวกของกลุ่มการค้าทักษิโนมิกส์

ฉันมักจะพูดในสิ่งที่ฉันอยากจะพูด
ไม่ว่าสถานการณ์นั้นจะมาคุมาแคะแค่ไหน
ฉันก็ไม่พยามพูดในสิ่งที่ฉันไม่อยากพูด
หรือพยามยามหา *หัวข้อ* ในการสนทนา

การฟังคนอื่นพูดถือเป็นทางออกที่ยอดเยี่ยม
รู้เขา แต่ไม่รู้เรา
ฉันไม่เคยรบแพ้เลยให้ตายสิ!
เพราะว่าฟังมาก เลยรู้จักมาก
รู้มากตามมาด้วยคิดมาก (เกินความจำเป็น)
555
คิดแทน รู้สึกแทน เป็นอาการเสือกประเภทหนึ่ง
ที่จิตสมมติให้เป็นตัวละครที่เรากำลังนั่งฟังเรื่องราวและปัญหาของเขาอยู่
"ถ้าเป็นฉันนะ ฉันจะ....บลา บลา บลา..."
หากเรามีสติและสมาธิมากพอ...
จิตนั้นจะถูกดึงกลับสู่ปัจจุบัน
เพื่อให้รับรู้ว่า ฉันไม่ได้เป็นเธอ และเธอก็ไม่ได้เป็นฉัน
และเราไม่ควรคิดแทนกันและกัน
แต่เราควรคิดถึงกันและกัน

อาการพูดน้อยของฉันเริ่มโคม่า
ถึงขนาด ไม่พูดเลย
รับฟังความต้องการของอีกฝ่ายอย่างเดียว
รับฟัง แต่ไม่ได้บอกว่าจะทำตามนะ
เพราะบางเรื่องมันก็เกินกว่าที่จะเสือกได้นั่นเอง

เคยม๊ะ
เวลาที่เจ๋อไม่ว่าจะหวังดีหรือไม่ดี
แต่สุดท้ายเจ็บปวดราวกับเป็นตัวเอง
เพราะความคาดหวังที่มี (ต่อคนอื่น) มันไม่บรรลุนั่นเอง
และบางครั้งปัญหาที่นำมาเล่าสู่กันฟังนั้น
ช่วยแก้ไปสามพันกว่ารอบแล้วมั้ง
เรื่องเดิมๆ นิยายเดิมๆ
และ นิสัย (สันดาน) เดิมๆ
และจะให้กรูเข้าไปแก้ไขตรงไหนหว่า
แถมสุดท้ายแล้ว...
กลายเป็นน้องหมาโดยไม่รู้ตัว
555--สมน้ำหน้า--

ฉันเป็นคนหน้าตาเฉยๆ ดูนิ่งๆ
เลยดู (ว่า) หยิ่งในบางครั้ง
ซึ่งมันก็เป็นธรรมดาที่หลายๆคนจะกล่าวขานในความเด็ดขาดของฉัน
ซึ่งก็ไม่ได้มากมายเกินกว่าที่มันควรจะเป็น
เพียงแต่มันออกจะเยอะกว่าชาวบ้านเค้าอยู่สักหน่อย
ลูกบ้ามันเยอะ...
แต่หากได้มากกระทบไหล่ได้ลายเซ็นกันจริงๆแล้ว
จะเรียนรู้ได้ว่า ฉันเป็นผู้ฟังที่ดี
และไม่ได้ทำหน้าที่ผู้พูดที่ดีกระจายข่าวต่อไป

ถึงคราวฟังก็ตั้งใจฟัง
คิด ตริตรองก็ที่จะ *ทำร้าย ทำลาย* น้ำใจใครออกไป
หากไม่มีสิ่งที่ดีต้องพูด
ถ้อยคำเหล่านั้นก็เก็บ กลืนมันลงไป
...ไม่ผิดกฎหมาย...

แต่ทั้งนี้และนั้น
จะต้องยืนอยู่บนความเป็น และจริง
ต่อให้จะแสบร้อนแค่ไหนแล้ว
ก็ต้องทนรับสภาพ หรือรับสารภาพกันให้ไหว
การเข้าข้างตัวเองและคนที่เรารักอย่างหลับหูหลับตา
เป็นการกระทำที่หวังดี แต่ประสงค์ร้าย (กาจ) อย่างรุนแรง
และเป็นการกระทำที่เหียกเกินกว่าคนอย่างฉันจะยอมรับและก้มหัวทำตาม

ตอกตะปูด้วยคำพูดร้ายๆบนใจใคร
ไม่ใช่เรื่องสนุกหรือสาแก่ใจ
ลองให้คนอื่นมาตอกตะปูที่หัวใจเราบ้างสิ
แล้วจะรู้ว่ามันเจ็บสาดแค่ไหน
อยากโดนบ้างไหม
หรือโดนมาแล้วไม่รู้เท่าไหร่

บางทีฉันในตอนเยาว์--ยังไม่คิดให้มันมากขนาดนั้น
เลยไม่รู้ผลที่มันจะไปกระทบกับคนอื่นนั้นมากมาย
เมื่อเวลาทำให้ความคิดและมุมมองเปลี่ยนไป
วันนี้ก็เลยทำอีกมุมที่วันนั้นไม่เคยมองบ้าง
และได้รับรู้ถึงความสงบ..ที่เสียงไม่สามารถเข้าถึง

ครั้งนี้เมื่อฉันได้รับรู้เรื่องราว
สิ่งที่ฉัน *ควร* จะทำ
คือการรับฟังความเห็นทั้งสองฝ่าย
กล่าวออกมาในมุมที่มองต่างกัน
ได้แค่รับฟัง...ฉันทำได้แค่นั้น
ความเห็นที่มีที่กล่าวออกไป...
คือความเห็นในมุมมองที่จะทำให้เธอมีกำลังใจและใช้ชีวิตอยู่ต่อไปให้ได้
ไม่ว่าจะอยู่ต่อเพื่ออะไรก็ตาม
หน้าที่ของฉันทำได้แค่เพียงเท่านี้
หากมากว่านี้...มันจะเป็นการ *ล้ำเส้น* มากเกินไป
และที่สำคัญ ฉันไม่ได้ต้องการที่จะทำลายกรอบของฉัน
ที่ตัวฉันตั้งมันขึ้นมาเองกับมือ
วันเวลาจะทำให้ทุกอย่างดีขึ้นตามที่มันควรจะเป็น
ตามที่บุญของใครได้สั่งและสมกันมา
ความรักที่เธอทั้งสองมีต่อกัน
มันจะช่วยให้วันหนึ่ง
เธอหันหูเข้าหากัน
ไม่ใช่ ปากหรือคำพูดเสียดสีที่พยามสาดใส่กันเหมือนตอนนี้
ฉันเองก็อยากช่วย
แต่ฉันไม่มีเรี่ยวแรงมากพอขนาดนั้น
และฉันก็อยู่วงนอกเกินกว่าที่ฉันจะยื่นจมูกเข้าไปในชีวิตของใคร

ความช่วยเหลือที่หยิบยื่น...
เป็นความช่วยเหลือที่ฉันตรองแล้วว่ามันเหมาะสม
ทั้งต่อเธอและต่อตัวฉันเอง
ฉันให้เธอยืมหูของฉันได้ตลอดเวลาที่เธอต้องการ
แต่ขอสงวนสำหรับคำพูดและความคิดไว้
เพราะ...มันมากเกินความจำเป็น

ฉันรู้ว่าสุดท้ายแล้วเธอทั้งสองจะผ่านมันไปได้
มันไม่ได้รุนแรงขนาดนั้น...
เขย่งปลายเท้าขึ้นมาจากจุดที่เธอยืนอยู่
แล้วเธอจะเห็น *บางอย่าง* ที่มัน *ชัด* ขึ้น
เพียงแค่ตอนนี้เธออาจจะมองไม่เห็นในมุมที่เธอมองอยู่ก็ได้

สิ่งนึงที่เธอทั้งสองอาจจะไม่รู้
คือ..ฉันเลิกเจ๋อนานแล้ว..

ฉันไม่ได้กำลังบอกว่าตัวเองดีหรือไม่ดี
ฉันกำลังบอกในสิ่งที่ฉันเป็น..เท่านั้นเอง
และฉันไม่ได้บอกใคร...
ฉันบอกและเตือน..ตัวเอง