คิดอยู่นาน..

หลังจากการเปิดคอร์สเรียนฟรี...ไม่ประสบความสำเร็จ
ก็คิดว่าจะทำไงให้คนรอบข้างได้เรียนรู้ภาษาอังกฤษกันบ้าง
อยากให้รู้สึกว่ามันไม่ยาก...แต่ก็ยอมรับว่ามันไม่ง่าย
เอาน่า! ลองฝึกดูก่อน คนอื่นยังทำได้แล้วทำไมเราจะไม่ได้ล่ะ

การเขียนคอลัมน์ English, It's easy! ก็เลยบังเกิด
จริงๆ เนื้องานประจำที่ทำอยู่ก็ไม่ได้เกี่ยวข้องไรกันเลยนะ
เรียกได้ว่าทำเพื่อสนองตัณหาตัวเองล้วนๆ
อยากให้คนอื่นรู้เหมือนกันมั้งว่า มันมีวิธีการที่เรียนแบบสนุกๆ
ที่ไม่ต้องไปจดจำอะไรให้มากมาย
เพียงแค่เราสังเกตรอบตัวเราให้มากขึ้น มันอยู่รอบๆตัวเรานี่แหละ
มั่นตั้งคำถาม เรียนรู้ จดจำ แล้วนำไปใช้ เท่านี้เอง

พอเริ่มเขียน ก็ไม่รู้จะให้ใครอ่าน
เริ่มจากคนรอบตัว ให้พี่ชายเป็นบรรณาธิการกิตติมศักดิ์
ประเดิมอ่านและคอมเม้นท์คนแรก
จริงๆแล้วบังคับให้มันอ่านน่ะ แต่มันเม้นท์ได้ใจจริงๆ
ต่อมาเริ่มส่งเมล์ให้คนสนิทที่รู้จัก ที่คิดแล้วว่าไม่ลบเมล์กรูแน่ๆ
แต่ก็ไม่รู้ว่าอ่านมั้ยยังไง
จากนั้นก็เพื่อรายชื่อเพื่อนๆส่งไปให้ทุกสัปดาห์

แล้วก็ได้ฟีดแบ็คที่ดีกลับมา แม้จะไม่มากมาย
แต่ก็ทำให้มีกำลังใจเขียนต่อ (จริงๆนะ)
แถมกรุณาฟอร์เวิร์ดต่อไปให้คนอื่นๆอีก...ช่างมีน้ำใจ

ฉันไม่ได้หวังอะไร ไม่ได้อยากดัง ไม่ได้คิดเลยว่าตัวเองเก่งมากมาย
หรือสามารถตอบได้ทุกคำถาม
ฉันเป็น คนไทย ที่ภูมิใจในความเป็นไทย
มีภาษาไทยเป็นภาษาแม่
และที่สำคัญ ไม่เคยไปเมืองนอก ไม่เคยใช้ชีวิตอยู่เมืองนอก
เพราะฉะนั้นถ้าจะเอามาอ้าง...ว่าเรียนแล้วไม่ได้เรื่อง
...เหตุผลนี้เก็บลงรูได้แล้ว

อ่ะเอาเป็นว่าอยากให้มีคนอ่านมากๆๆ
ก็คิดอยู่นานว่าจะทำไงให้คนอื่นๆได้อ่านงานของฉัน
เพื่อนคนนึงก็บอกว่า ไปโพสไว้ในเว็บฟรีซิเธอ

จริงๆ บล็อกอันนี้ก็มีมาได้สักพักแล้ว
แต่มันก็รู้สึกนิดนึงไงว่า เฮ้ย! จะมีใครก็ไม่รู้มาอ่านนะเว้ย
เส้นความเป็นส่วนตัวก็ชัดเจนขึ้นมาทันที
คนชิดใกล้จะรู้ว่ามันชัดเจนแค่ไหน...ว่ามั้ย

แต่ด้วยความขี้เกียจของตัวเองที่จะไปสร้างบล็อกอันใหม่
ก็เลยต้องทำใจ...

ก็อยากบอกให้คนอ่านทำใจไว้ด้วย
เพื่อว่าอ่านไรแล้วเกิดแสลงขึ้นมา
เพราะที่นี่อาจเป็นอีกหนึ่งตัวตนที่เราไม่รู้จักกันก็ได้